Τον τελευταίο καιρό τα ελληνικά μέσα προβάλουν συνεχώς τις οικονομικές επιτυχίες της Τουρκίας και ιδιαίτερα εκείνες που αφορούν τα σχέδια της γείτονος για τη δημιουργία αμυντικής βιομηχανίας με οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας τα οποία θα σχεδιάζουν, θα αναπτύσσουν και θα πάρουν Τούρκοι.
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω δημοσίευμα:
“Ορισμένα εξαρτήματα των S-400 μπορούν να παράγονται στην Τουρκία βάσει των συμφωνιών που έχουν υπογραφεί ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα, δήλωσε ο εκπρόσωπος του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Πεσκόφ, όταν ρωτήθηκε, αν οι δηλώσεις του Ρώσου προέδρου ότι ενδεχομένως να υπάρξουν μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας μελέτες για την από κοινού κατασκευή οπλικών συστημάτων, σημαίνουν και την από κοινού κατασκευή των αντιαεροπορικών συστημάτων S-400.
“Δεν γίνεται και δεν μπορεί να γίνει λόγος για παραγωγή όλων των σταδίων των S-400. Πρόκειται για νέα είδη εξοπλισμών. Όμως μπορούμε αναμφίβολα, να μιλήσουμε για την παραγωγή, τμηματικά, κάποιων ανταλλακτικών”, δήλωσε ο Πεσκόφ, διευκρινίζοντας ότι γίνεται λόγος για μια τέτοιου είδους από κοινού παραγωγή στην Τουρκία…
Υπάρχουν δεκάδες ελληνικές επιχειρήσεις που κατασκευάζουν εξαρτήματα για υψηλής τεχνολογίας οπλικά συστήματα διεθνών κολοσσών. Το να κατασκευάζει π.χ. κάποια εταιρεία το ντεπόζιτο καυσίμων για το Eurofighter δεν είναι δύσκολο ή κάτι που θα εξασφαλίσει στη χώρα κάποιο στρατηγικό πλεονέκτημα.
Η χρεοκοπημένη ΕΛΒΟ π.χ. έχει πιστοποιημένη γραμμή παραγωγής για τεθωρακισμένα Leopard. Αυτό δεν την καθιστά βιώσιμη ούτε την Ελλάδα αυτάρκη σε τεθωρακισμένα.
Στην Ελλάδα τα μέσα ενημέρωσης εξυφαίνουν μια ιδιαίτερα θετική εικόνα για την Τουρκία και ειδικά για τον παραγωγικό της ιστό ο οποίος απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Οι περισσότερες πληροφορίες για τις επενδύσεις αυτές και κυρίως για τα σχέδια προέρχονται από τα τούρκικα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται απόλυτα από το καθεστώς.
Μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινής γνώμης έχει σχηματίσει την πεποίθηση πως εφόσον παράγονται αυτοκίνητα και πλυντήρια στην Τουρκία υπάρχουν οι προϋποθέσεις η χώρα να κάνει το βήμα στην υψηλή τεχνολογία και σε τομείς που θα ενισχύσουν το προφίλ της σαν περιφερειακής στρατιωτικής δύναμης.
Η Τουρκία έχει κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα το κυριότερο των οποίων είναι ο χαμηλός μέσος μισθός που είναι περισσότερο από 50% χαμηλότερος από τον αντίστοιχο ελληνικό. Κατά τα λοιπά ελάχιστα έχει βελτιώσει τη θέση της σε σύγκριση με την Ελλάδα την παραγωγική υποδομή της οποίας από το ’80 και μετά ισοπέδωσε ο “σοσιαλιστικός κρατικοδιαιτισμός”.
Για τη συνέχεια Capital
ακολουθεί σχόλιο του Stirlitz :
Κύριε Στούπα, όσο κι αν θέλετε να ωραιοποιήσετε την κατάσταση η πραγματικότητα είναι δυστυχώς αδυσώπητη και συντριπτική σε βάρος μας. Η Τουρκία παρ’ όλα τα προβλήματά της, έχει σαφή και σταθερή εθνική στρατηγική την οποία ακολουθεί πιστά σε βάθος χρόνου, με απώτερο στόχο την αυτονόμησή της από τα κλασικά αντίπαλα σχήματα της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου και την ανάδειξή της σε μεγάλη περιφερειακή Δύναμη στον νέο πολυπολικό κόσμο που αναδύεται. Οι Τούρκοι αντελήφθησαν ήδη από τη δεκαετία του 1990 ότι βασική προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ήταν η σταδιακή απεξάρτησή τους από τα εισαγόμενα όπλα και πυρομαχικά, ώστε να αποκτήσει η εξωτερική πολιτική τους πολύ μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας και ευελιξίας. Επέλεξαν δηλαδή να ακολουθήσουν έναν δρόμο παρόμοιο με εκείνον του Ισραήλ ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν με αξιώσεις τον ρόλο που επιθυμούσαν για τη χώρα τους. Επιπλέον κατάλαβαν πως η επένδυση στην αμυντική βιομηχανία δεν είναι κατ’ ανάγκη χρήματα που χάνονται από την οικονομία, αλλά μπορεί να αποφέρει και μεγάλα κέρδη αν γίνει μεθοδικά και με σωστό τρόπο, στοχεύοντας και στις εξαγωγές.
Η τουρκική αμυντική βιομηχανία, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι πολλά χρόνια μπροστά από τη δική μας η οποία απλώς φυτοζωεί και είναι πλήρως απαξιωμένη. Οι Τούρκοι κατασκευάζουν σήμερα πάνω από το 60% των όπλων και πυρομαχικών που χρειάζονται, συγκαταλέγονται στις πρωτοπόρες χώρες παγκοσμίως στην ανάπτυξη και κατασκευή μη επανδρωμένων αεροχημάτων, και στον ιδιαίτερα κρίσιμο ναυπηγικό τομέα σχεδιάζουν και κατασκευάζουν μόνοι τους κάθε είδους πολεμικό πλοίο εκτός από αεροπλανοφόρα και υποβρύχια (ακόμα). Βεβαίως, η καθυστέρηση παράδοσης των αεροσκαφών F-35B κάθετης αποπροσνήωσης από τις ΗΠΑ θα τους δημιουργήσει για ένα διάστημα σοβαρό πρόβλημα στην αξιοποίηση των δύο μίνι αεροπλανοφόρων που ναυπηγούν (με άδεια ισπανικής εταιρείας), αλλά θεωρώ ότι θα βρουν τελικά τρόπο να το ξεπεράσουν. Αντιθέτως, η Ελλάδα καλύπτει από την εγχώρια παραγωγή μόνο το 5% των αναγκών της σε όπλα και πυρομαχικά και βρίσκεται σε τραγική υστέρηση σε ό,τι αφορά την αμυντική της βιομηχανία η οποία διοικείται από τυχάρπαστους και άσχετους αποτυχημένους πολιτευτές που διορίζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις για να εισπράττουν παχυλούς μισθούς, και στελεχώνεται ως επί το πλείστον από ταλαίπωρους 50άρηδες και 60άρηδες που μετρούν τις μέρες που υπολείπονται μέχρι να συνταξιοδοτηθούν.
Και μία παρατήρηση ακόμα. Πολλοί συμπατριώτες μας που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα στρατιωτικά πράγματα, έχουν την εντελώς εσφαλμένη εντύπωση ότι μία στρατιωτική αναμέτρηση Ελλάδας-Τουρκίας θα κριθεί από τις ποσότητες όπλων που έχει κάθε πλευρά ή, ακόμη χειρότερα, από το μέγεθος των οικονομιών τους ή των πληθυσμών τους. Ουδέν αναληθέστερον τούτου. Στην πραγματικότητα, ένα θερμό επεισόδιο ή μία περιορισμένης κλίμακας σύγκρουση στο ελληνοτουρκικό μέτωπο, αν φυσικά συμβεί ποτέ, θα κριθεί από ελάχιστους ανθρώπους που απλώς θα τύχει να εμπλακούν σ’ αυτή την υπόθεση – αυτοί δηλαδή που θα «βρεθούν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή» όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί. Από το ποιον αυτών των ανθρώπων θα εξαρτηθεί το παν – από τον χαρακτήρα τους, από τα παιδικά τους βιώματα, από τις φοβίες και από τις φιλοδοξίες τους, από το μεράκι που έχουν για τη δουλειά τους, από την επαγγελματική τους κατάρτιση, από την ικανότητα αντίληψής τους, από τις προσωπικές σχέσεις που έχουν με τους ανωτέρους τους αλλά και με τους υφισταμένους τους, από την ικανότητα και την ετοιμότητά τους να αναλαμβάνουν ευθύνες και πρωτοβουλίες, από την προσωπική τους γενναιότητα και την αυτοθυσία τους, ακόμα και από το πόσο καλά χειρίζονται τον λόγο και μπορούν με σαφήνεια να επικοινωνήσουν αυτό που θέλουν και να τους καταλάβουν οι άλλοι. Ούτε τα όπλα ούτε οι αριθμοί ούτε οι οικονομικοί δείκτες των δύο χωρών θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Το όλο ζήτημα είναι να έχουν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις μία αρκετά μεγάλη αναλογία ικανών και αξιόμαχων στελεχών ώστε οι λίγοι που θα τύχει να τις εκπροσωπήσουν σε ένα θερμό επεισόδιο να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις τεράστιες απαιτήσεις της στιγμής και να υπερισχύσουν του αντιπάλου. Είναι κάτι σαν τις πανελλαδικές εξετάσεις που αφού έχεις περάσει κάτι χρόνια διαβάζοντας ένα βουνό ύλης σε ένα μάθημα, τελικά η επιτυχία ή η αποτυχία σου θα κριθεί από μερικές ερωτήσεις που θα κληθείς να απαντήσεις σε συγκεκριμένο χρόνο και σε πολύ λίγα και συγκεκριμένα ζητήματα. Αν περάσεις τη δοκιμασία επιτυχώς, όλα καλά.
Αν αποτύχεις είτε από άγχος είτε από φόβο είτε από έλλειψη γνώσεων είτε επειδή δεν διαχειρίστηκες καλά τον διαθέσιμο χρόνο σου, όλο το διάβασμα που πιθανώς να έχεις κάνει, και όλα τα χρήματα που ξόδεψαν οι γονείς σου για ιδιαίτερα μαθήματα στους καλύτερους φροντιστές, απλώς πάνε στράφι.
ΠΗΓΗ
