Ηρώ Καριοφύλλη: Ρεπόρτερ με ψυχή από ατσάλι και καρδιά από φως - Πότε και πού θα γίνει η κηδεία της

Της χρωστάμε λέξεις. Όχι από εκείνες τις φορτισμένες με μελό, ούτε αυτές που ραγίζουν για να κρύψουν την αμηχανία μπροστά στο τέλος. Η Ηρώ Καριοφύλλη, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή τα ξημερώματα της Τρίτης (1/7), σκορπώντας θλίψη στον δημοσιογραφικό χώρο, δεν τις ήθελε τις φιοριτούρες. Τις περιγελούσε. Τις ξεχώριζε από χιλιόμετρα.

Ήταν κορίτσι της πρώτης γραμμής. Από τις Σέρρες στη μεγάλη πόλη, από τη δημοσιογραφία του καθήκοντος στο ρεπορτάζ του ήθους. «Είχε έρθει ένα μικρό κοριτσάκι από τις Σέρρες, σκληροτράχυλο, δυνατό. Γεννημένη ρεπόρτερ υψηλού ρίσκου. Πάντα έκανε αστυνομικό ρεπορτάζ, παρόλα αυτά ήθελε να γίνει πολεμική ανταποκρίτρια. Το πέτυχε. Στα μεγάλα γεγονότα της δινόταν η ευκαιρία να είναι πάντα παρούσα. Στον πόλεμο στην Ουκρανία πριν από 2,5 χρόνια ήταν η πρώτη ρεπόρτερ του Alpha που βρέθηκε στο πεδίο. Επιστρέφοντας είχε κάτι ενοχλήσεις, πήγε στον γιατρό και της είπε "γρήγορα εξετάσεις". Είχαν συμβεί τα Τέμπη. Και με τον δικό της αυθορμητισμό, κορόιδευε τον γιατρό και του έλεγε ότι "έχουμε δουλειά, θα πάω μετά"» αποκάλυψε ο Δήμος Βερύκιος στο Happy Day.

Η Ηρώ Καριοφύλλη ανήκε σε μια κατηγορία ανθρώπων που δύσκολα χωρούν σε λέξεις. Γιατί οι άνθρωποι που ζουν μ' ένταση, με καθαρή ματιά και ακέραιη καρδιά, είναι εκείνοι που αφήνουν κενό όταν φεύγουν. Κι αυτό το κενό δεν γεμίζει με αναμνήσεις ή με παρηγοριά. Μένει. Όπως ακριβώς έμεινε εκείνη. Στην καρδιά των ανθρώπων που τη γνώρισαν. «Την έβλεπες μια αυστηρή προσωπικότητα αλλά πίσω από τις κάμερες ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος που πάντα αγκάλιαζε όλα τα νέα παιδιά και πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα» ανέφερε, μεταξύ άλλων, η Κατερίνα Καινούργιου στην πρωινή της εκπομπή, σοκαρισμένη από τη δυσάρεστη είδηση. 

Η Ηρώ Καριοφύλλη υπήρξε μια ρεπόρτερ που δεν φοβόταν τις λέξεις, ούτε τις σκιές. Είχε πάντα το βλέμμα εκεί που χτυπούσε ο παλμός. Εκεί που η αλήθεια δεν ήταν απλώς είδηση, αλλά υπόθεση ευθύνης. Με τη φωνή της στερεή και με τις ερωτήσεις της καίριες, δεν χρειάστηκε ποτέ να υψώσει τόνο για ν' ακουστεί. Αρκούσε το ήθος της. Όσοι δούλεψαν μαζί της, το ξέρουν. Δεν υπήρξε ποτέ απλώς μια καλή επαγγελματίας. Ήταν πυξίδα.

«Εμείς είχαμε δουλέψει πολλά χρόνια μαζί. Πάλευε με τον καρκίνο. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστούμε. Όταν ένας πολύ αγαπητός συνάδελφος φεύγει από κοντά μας, καταλαβαίνετε ότι είναι σαν να κόβεται ένα κομμάτι από εμάς» σχολίασε ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος. 

Το γραφείο που είχε στον Alpha άνοιγε νωρίς. Ήταν πάντα εκεί, με την αποφασιστικότητα εκείνου που δεν του χαρίστηκε τίποτα και με τη γλύκα εκείνου που έμαθε να χαμογελά ακόμα και όταν το μέσα του βούιζε από πόνο. Πολλοί θυμούνται τη φωνή της να γεμίζει τους διαδρόμους. Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που δεν περνούσαν ποτέ απαρατήρητοι – όχι επειδή το επιδίωκαν, αλλά γιατί κουβαλούσαν παρουσία.

Η δύσκολη μάχη με τον καρκίνο

Και στα δύσκολα; Στάθηκε. Με τρόπο απλό, χωρίς θεατρικότητα. Όταν το σώμα της άρχισε να προδίδει τη μαχητικότητά της, η ψυχή της μεγάλωνε. Δεν λυγίζει εύκολα ένας άνθρωπος που μιλά δημόσια για τη δοκιμασία του χωρίς να ζητήσει τίποτα, παρά μόνο καθαρή ματιά και λίγο περισσότερο σεβασμό προς τους αόρατους ήρωες. Αυτούς που πονάνε και συνεχίζουν. Ήξερε τι σημαίνει να ξυπνάς και να μετράς τη ζωή όχι με μέρες, αλλά με στιγμές. Και ήξερε να δίνει χώρο και φως σε όλους γύρω της.

«Η ζωή πριν από 2,5 χρόνια τα έφερε τούμπα αλλά σημασία έχει να το αντιμετωπίζεις με χαρακτήρα, στιλ και αυτούς που εσύ θες δίπλα σου. Κι αν για να ανταπεξέλθεις, χρειαστεί και λίγη χημεία παραπάνω ε εντάξει… μπορεί αυτό να σε κάνει και άνθρωπο με σούπερ δυνάμεις» είχε αναφέρει η ίδια για την κατάσταση της υγείας της σε ανάρτησή της.

Όσοι τη γνώρισαν βαθύτερα, είδαν μια γυναίκα γεμάτη αντιθέσεις και όλες αυθεντικές. Σκληρή στα όρια της πειθαρχίας, αλλά τόσο τρυφερή που αρκούσε μια κουβέντα για ν' αποκαλύψει το χάδι. Με αυστηρότητα απέναντι στο λάθος, μα με άφεση στην ανθρώπινη αδυναμία. Δεν ήταν από εκείνους που κράταγαν κακία. Ήξερε πώς να σταθεί δίπλα σου όταν σε έβλεπε να λυγίζεις, χωρίς να σε κοιτά αφ’ υψηλού. Μόνο στα μάτια. Πάντα στα μάτια.

«Δεν έκανα παιδιά συνειδητά»

Η επιλογή της να μην κάνει παιδιά ήταν και αυτή αποτέλεσμα μιας ωριμότητας που δε φώναζε. Την ανέλυσε με την ηρεμία εκείνου που δεν απολογείται, αλλά εξηγεί. Με φροντίδα για την αλήθεια της, και με στοργή για τους άλλους. Όπως στάθηκε στη ζωή της ανιψιάς της – που υπήρξε το δικό της παιδί, το μεγάλο της άγγιγμα, η πιο μαλακή της πλευρά.

«Δεν έκανα παιδιά και το αναφέρω γιατί ήταν κάτι που συνέβη συνειδητά, διότι ακόμα και σήμερα θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη από τις ευθύνες. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Βέβαια, τώρα, όσα μεγαλώνω λέω “εντάξει ρε παιδί μου, θα τα κατάφερνα”. Ούτε manual έχει, ούτε έχει αποφοιτήσει κανείς» είχε δηλώσει. 

Η Ηρώ μιλούσε για τη ζωή με λέξεις που δεν ξεχνούνται: «Παλεύω για πράγματα που οι άλλοι θεωρούν αυτονόητα». Αυτή η φράση ίσως να την περιγράφει περισσότερο από οποιοδήποτε ρεπορτάζ της. Ζούσε με βαθιά ενσυναίσθηση. Είχε τη σπάνια ικανότητα να κατανοεί χωρίς να λέει μεγάλα λόγια. Ήξερε πώς είναι να κουβαλάς αγωνίες, να μη βρίσκεις κουμπί να πατήσεις για να φτιάξεις την ψυχολογία σου – και παρ’ όλα αυτά, να στέκεσαι, να φροντίζεις, να μοιράζεις δύναμη.

Το τελευταίο διάστημα, το πάλεψε με τρόπο που σπάνια βλέπει κανείς. Χωρίς να κλειστεί στον εαυτό της, χωρίς να θωρακιστεί πίσω από έναν τοίχο απομόνωσης. Ήταν εκεί. Ενεργή. Στον σταθμό, στο ρεπορτάζ, στις ζωές των γύρω της. Μέχρι που το σώμα κουράστηκε. Η ψυχή όχι. Εκείνη έμεινε ζωντανή, γεμάτη φως και πείσμα, ως το τέλος.

Πότε και πού θα γίνει η κηδεία της

Η Ρένα Κουβελιώτη, με συγκίνηση, έγραψε: «Χωρίς τα γαλλικά της και το δυνατό της γέλιο έχουμε από τις 6 το πρωί ορφανέψει στον Alpha». Το δημοσιογραφικό τοπίο έγινε φτωχότερο. Όχι επειδή χάθηκε μια ακόμη φωνή, αλλά γιατί χάθηκε μια φωνή με περιεχόμενο. Μια γυναίκα που στάθηκε με τιμιότητα και εντιμότητα σε μια δουλειά που πολλές φορές ξεχνά τις λέξεις αυτές.

Αύριο, στον Νέο Σκοπό Σερρών, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, θα την αποχαιρετήσουν. Όμως τίποτα δεν μπορεί να την κλείσει σε μια τελετή. Η Ηρώ Καριοφύλλη, όπως της άξιζε, μένει ζωντανή στις μνήμες όλων όσοι τη γνώρισαν. Όχι με θόρυβο. Με ουσία. Ήταν από τους λίγους που, με κάθε ανάσα, δίδασκαν τι σημαίνει αξιοπρέπεια. Και αυτό είναι το μόνο που ζητάει κάποιος από τη ζωή. Να φεύγει και να έχει αφήσει πίσω του κάτι καθαρό.

Θλίψη στον δημοσιογραφικό κόσμο: Πέθανε η Ηρώ Καριοφύλλη

Κως: Οι αρχαιότητες στην παραλία του Αγίου Στεφάνου γίνονται... σουβενίρ και καταπατώνται από ξαπλώστρες

Οι «αμαρτωλοί» διάλογοι αποκαλύπτουν το μέγεθος της διαφθοράς στον ΟΠΕΚΕΠΕ - Πώς δρούσαν τα κυκλώματα

Ο φόβος που τρώει τα σωθικά του Μαξίμου, οι φήμες για νέα δικογραφία και νέο πρόστιμο για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και οι γαλάζιες επιθέσεις στον Μητσοτάκη