Ο κλήρος ενός κατά βάση αποτυχημένου πολιτικού πειράματος έπεσε στους Γάλλους. Και καλούνται τώρα ως πρώτοι να μαζέψουν τα πτώματα, με ή χωρίς κεφάλια. Βέβαια, στη συνείδηση της συντριπτικής πλειονότητας του δυτικού κόσμου, που δεν είχε ποτέ άμεσα οικονομικά συμφέροντα από την προαγωγή της, η πολυπολιτισμικότητα έχει απονομιμοποιηθεί κοινωνικά και πολιτικά από καιρό. Είναι αυτή ακριβώς η απονομιμοποίηση που φέρνει στο πολιτικό προσκήνιο αντιδραστικές και περιθωριακές προσωπικότητες οι οποίες αφενός δεν αρνούνται το πρόβλημα αφετέρου δεν αρνούνται την ύπαρξη λύσεων, όπου και τις υπόσχονται.
Κάτι που οι επικίνδυνοι αγαθοβιόληδες της φιλελέφτ/φιλεροζ συνομοταξίας αγκαζέ με τις τουλάχιστον πενήντα αποχρώσεις του ευνουχισμένου μαζοχιστικού κέντρου δυσκολεύονται να κατανοήσουν, εξαντλώντας την όποια ευφυΐα και δημιουργικότητά τους στην ad hominem στοχοποίηση όσων διατυπώνουν τις μαρτυρίες του μαρτυρίου τους, αποκαλώντας τους, τι άλλο, φασίστες και ισλαμοφοβικούς. Στέλνοντάς τους συστημένους στο στόμα του λύκου.
Μπερδέψαμε την πολυπολιτισμικότητα, όρος που μεταξύ πολλών άλλων εγείρει και την προβληματική της πολιτικής κουλτούρας, της κουλτούρας που επηρεάζει άμεσα τη νομική και πολιτειακή συνείδηση ενός ατόμου, με τον πληθυσμιακό πλουραλισμό και πολυφυλετισμό, που δεν είναι απαραίτητα το ίδιο. Κάποιοι μπέρδεψαν, εκ του πονηρού, την προνομιακή πραγματικότητά τους, με την πραγματικότητα του μέσου πολίτη. Ακόμα χειρότερα, μπερδέψαμε την αβρότητα με την πολιτική ορθότητα, δηλαδή την (επιλεκτική) ακρισία απέναντι σε μειονοτικές ομάδες, και στις όποιες καταχρήσεις των δικαιωμάτων τους, παραλύοντας έτσι τον άξονα λειτουργίας των κοινών υποχρεώσεών και των ατομικών ευθυνών τους.
Μην τρέφουμε αυταπάτες.
Ή θα αναγνωρίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του αναθεωρώντας τον επιζήμιο ρόλο των "ανοιχτών συνόρων" και της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης της αγοράς στο modus operandi των κοινωνιών, για να διασώσουμε τις τελευταίες έναντι της πρώτης, ή θα αναχθούν οι κοινωνίες σε ταυτοτικές ζούγκλες των κυνηγών και των πολεμιστών με ορατό τον κίνδυνο, στο τελευταίο καρέ, να γίνουμε μάρτυρες ενός αταβισμού του πολιτεύματος, μιας επιστροφής σε ιδέες που ακόμα και οι πιο αναχρονιστικοί και ολοκληρωτικοί ανάμεσά στους γηγενείς, τις θεωρούν τέτοιες: αναχρονιστικές και ολοκληρωτικές.
Το πρόβλημα δεν είναι το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Αυτό είναι σύμπτωμα (θα μπορούσε να είναι κάθε εισαγόμενη κακοήθης ιδέα στη θέση του).
Το πρόβλημα είναι η παταγώδης αποτυχία του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος, παγκοσμίως, να ισορροπήσει μεταξύ μιας αγοράς ερειδόμενης στο έθνος-κράτος και με την ακρίβεια που αυτό συχνά επιδεικνύει και προορίζει για εκείνη (βλ. υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, απαντητικότητα υποσχόμενων υπηρεσιών σε ένα γνωστό προς τους εργοδότες περιβάλλον/εμπιστοσύνη), και της ευελιξίας στην αγορά εργασίας που εξασφαλίζεται από την πρόσβαση σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Η οικονομία της αγοράς (market economy) και η κοινωνία της αγοράς (market society) δεν έπρεπε ποτέ να είχαν συγχρωτιστεί και συσχετιστεί ως έννοιες, ως μοντέλα ανάπτυξης και ευημερίας των κοινωνιών. Γνέψαμε περιφρονητικά σε αξιακές και ιστορικές σταθερές. Καταργήσαμε συνθήκες και θεσμικές κατακτήσεις αιώνων, συχνά διαταξικές στο σύνολό τους, ακριβώς γιατί κάτι έπρεπε να λειτουργεί συνεκτικά πέρα από τη θήρα του ατομικού κέρδους που προκαλεί καχυποψία, συνθήκες δύσκολες στην καλλιέργειά και την εμπέδωσή τους που συμβάλλουν στην ασφάλεια και την ευρυθμία ενός κράτους. Και, όλα αυτά, για την προώθηση ενός αποθηριωμένου οικονομισμού με αποκλειστικό στόχο την ευκολότερη, γρηγορότερη κερδοφορία κάποιας δράκας εταιρειών μέσα από την προσέλκυση φτηνού εργατικού δυναμικού από ξένες χώρες, συχνά τριτοκοσμικές.
Ας ελπίσουμε στον απόηχο των δυσάρεστων πλην αναμενόμενων εξελίξεων στη Γαλλία να ανακτήσουμε το νομικό πλεονέκτημα της κατονομασίας αυτών των πρακτικών και οι ευρωπαίοι πολιτικοί μας να μην αρκεστούν στους κατευναστικούς τύπους χωρίς παράλληλα να προωθήσουν τις απαραίτητες νομοθετικές αλλαγές, ώστε όσοι μιλάμε για τον εφιάλτη της πραγματικότητας να μην κινδυνεύουμε να μας πάνε στα δικαστήρια επειδή κάποιος ορθοπολιτίκ χαρτογιακάς απεργάζεται την ψυχική μας γαλήνη ψαύοντας τις πολυσέλιδες διατάξεις της κείμενης λογοκριτικής νομοθεσίας για την τιμωρία μας και τον σωφρονισμό μας επειδή λέμε πολύ απλά ότι αυτό που πιστεύουν ότι δουλεύει, ΔΕΝ δουλεύει.
Μέχρι λοιπόν να επαναφέρουμε τον δημόσιο διάλογο στη θέση που του αρμόζει, να μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά για τα προβλήματα που βιώνουμε ως πολίτες, ακόμα κι όταν αυτά προέρχονται από τις συμπεριφορές άλλων πολιτών, κυρίως τότε, και να μην τα θάβουμε κάτω από το χαλί επειδή θίγουμε αυταπάτες ή εδραιωμένα συμφέροντα κάποιας ομάδας σε βάρος άλλων, συχνά πολυπληθέστερων, ε, μέχρι τότε δεν θα έχουμε δημοκρατία στο ακέραιο αλλά κατ' επίφασ-ίζουσα.
-----
* Φυσικά, η πολιτική των ανοιχτών συνόρων στη Γαλλία, να μιλήσουμε συγκεκριμένα, έχει και άλλες αιτίες (βλ. αποικιοκρατικό παρελθόν), αλλά οι πολιτικές ρίζες και το σκεπτικό πίσω από το σχιζοφρενικό φαινόμενο του πολυπολιτισμού είναι παντού καρμπόν. Όπως καρμπόν είναι και οι αντιδράσεις των πολιτών στις κάλπες ανά τον κόσμο. Ο συντηρητισμός επιστρέφει, και αυτή τη φορά έχει πεντακάθαρο λόγο και αιτία επιστροφής.
