Της Κατερίνας Παντινάκη
“Είμαστε κρέας και κόκκαλα” λέει ο γιατρός Μανώλης Γεναράκης περιγράφοντας πόσο “μικρός” κι αδύναμος μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος - ακόμη και γιατρός - που βρίσκεται αντιμέτωπος με τον ανθρώπινο πόνο και τον ίδιο το θάνατο. Εδώ και πάνω από 20 χρόνια ταξιδεύει ανά τον κόσμο, φτάνοντας εκεί από όπου όλοι πασχίζουν να φύγουν: σε εμπόλεμες ζώνες. Έχει βρεθεί στους κόλπους των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και πλέον ανήκει στην ομάδα εθελοντών γιατρών του ΟΗΕ. Τα τελευταία χρόνια, μαζί με συναδέλφους του, με πενιχρά μέσα αλλά με απόθεμα ψυχής φτάνουν - κατά την καζαντζακική ρήση - εκεί που δεν μπορούν.
Οι διαδικασίες πριν από κάθε ανθρωπιστική αποστολή, πολλές… Δεν είναι απλό πράγμα, άλλωστε, ο πόλεμος. Η καχυποψία είναι μεγάλη, ακόμη και για τους ανθρώπους που έρχονται για να περιθάλψουν και να σώσουν ζωές. “Κάθε φορά που φεύγουμε σε αποστολές, φεύγουμε με ειδική άδεια, για να γινόμαστε δεκτοί, να είναι σαφές από πού προερχόμαστε. Μας ζητάνε πιστοποιητικά - ιδίως όταν πηγαίνουμε σε εμπόλεμες ζώνες” - λέει ο κ.Μανώλης Γεναράκης, που άφησε την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη για τις σπουδές του στην Ιατρική. “Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο, στην περιοχή του ενετικού φρουρίου του Αγίου Δημητρίου την Ακ Ντάμπια, στην περιοχή της Εκκλησίας της Αναλήψεως Του Σωτήρος, όπως ονομάζεται σήμερα, στην οποία υπήρξε εφημέριος για 45 χρόνια ο μακαριστός πατέρας μου, παπά Νικόλας. Φοίτησα στο “Καπετανάκειο” το ιστορικό πρώτο Γυμνάσιο Ηρακλείου” - λέει ο ίδιος και ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του από τα παιδικά του χρόνια: