 |
| PublicDomainPictures / pixabay |
Φορώντας στα μάτια τον επίδεσμο της αυτάρεσκης απομόνωσης και του ευκαιριακού "βολέματος", εσχάτως και τη μάσκα του φόβου, αντιμετωπίζουμε την κρισιμότητα της κατάστασής μας ως μέλη μιας κοινωνίας σε χρόνια δοκιμασία, με συνείδηση ελαφρότερη από τη σωρευμένη πείρα μας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και αγνοώντας το παρελθόν, ζώντας με ασκεψία και δανεικές εξυπναδίστικες ατάκες, συχνά με ελαφρόνοια στο παρόν, αγωνιούμε για το μέλλον που δεν θα έλθει ποτέ ή κι αν έλθει δεν θα είμαστε εδώ να το υποδεχθούμε.
Είμαστε εύπιστοι "εραστές" του ανέφικτου, όπως περίτεχνα παρουσιάζεται από τους πολιτικούς απατεώνες και τους αμνήμονες συνοδοιπόρους τους. Και βέβαια η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία μονοπωλεί την εξουσία και καταργεί αντιφυσιολογικά τον νόμο της πολιτικής φθοράς, με αποτέλεσμα ο λαός να αποδέχεται ό,τι λογικά και συναισθηματικά του είναι ξένο και μισητό. Μαραίνεται ο λαός στην περίπτυξη της πολιτικής δουλείας που απερίσκεπτα χειροκρότησε και αποθέωσε πρόσωπα της μετριότητας στις παρυφές της γελοιότητας.
Αν όλοι αυτοί οι αλλόφυλοι "εφαψίες" του σώματος του έθνους και της κοινωνίας γνώριζαν ότι ο λαός έχει μνήμη κριτική και ότι θα προσέκρουαν στην τιμωρία, τότε θα σκεφτόταν πολύ σοβαρά το τίμημα των πράξεών τους. Και ο λαός δεν θα περπατούσε ανάμεσα από τόση συμφορά.
Επιβιώνουν οι Ταρτούφοι της πολιτικής ως βαλσαμωμένα λείψανα ή πολιτικά σκιάχτρα. Ετσι το δράμα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκει την έσχατη έκφρασή του στην πολιτική απάτη και τη γελοιότητα.
