Επρόκειτο για ένα πρωτεύον θηλαστικό, ένα ανθρωπόμορφο πλάσμα, που, κατά τα φαινόμενα, είχε ηλικία τουλάχιστον 10 εκατομμυρίων ετών.
Στην ανακάλυψη προέβη ο Ελβετός Καθηγητής Johannes Hurzeler, Διευθυντής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Βασιλείας, ο οποίος υποστήριζε προ πολλού την επαναστατική θεωρία ότι ο άνθρωπος και οι ανθρωποειδείς πίθηκοι κατάγονται από έναν και μόνο κοινό πρόγονο, ο οποίος είχε εμφανιστεί πριν από 60-70 εκατομμύρια χρόνια.
Μάλιστα, ο Ελβετός επιστήμονας εξήγησε το εξής:
“Μέχρι τώρα, πιστευόταν γενικώς ότι ο χωρισμός ανθρώπου και πιθήκου δεν είχε συντελεστεί νωρίτερα του ενός εκατομμυρίου ετών”.
Ο Johannes Hurzeler, ακολουθώντας τα ίχνη του “Ορεοπιθήκου του Bambolli”, έφτασε στο ανθρακωρυχείο του Baccinello, το οποίο παρήγαγε λιγνίτη, που ήταν παρεμφερής με εκείνον, εντός του οποίου είχε εντοπιστεί και ο ορεοπίθηκος.
Αυτό ακριβώς το εύρημα τον έπεισε ότι “ο άνθρωπος θα πρέπει να χωρίστηκε από τον πίθηκο πολύ νωρίτερα από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα”.
Ο Johannes Hurzeler ήρθε σε συνεννοήσεις με την ιταλική κυβέρνηση για να του επιτραπεί να στείλει πίσω στη Βασιλεία της Ελβετίας προς εξέταση τα δείγματα που θα ανακάλυπτε στο λιγνιτωρυχείο.
Εν τω μεταξύ, η εταιρεία, η οποία εκμεταλλευόταν τον λιγνίτη, αποφάσισε να κλείσει το ορυχείο, καθώς δεν είχε πλέον κέρδη. Έτσι, ο Καθηγητής αναγκάστηκε να αναστείλει τις έρευνές του.
Αλλά το 1956, οι λιγνιτωρύχοι του Baccinello σχημάτισαν συνεταιρισμό και αφού κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν ένα χρηματικό ποσό, το έθεσαν και πάλι σε λειτουργία. Ο Ελβετός επιστήμονας τότε επέστρεψε και συνέχισε τις έρευνές του, τις οποίες περιέγραφε ως εξής:
“Κατά τη διάρκεια όλου του καλοκαιριού του 1957, έβλεπα με απελπισία τα δείγματα ορεοπιθήκων να καταστρέφονται από τις σκαπάνες των εργατών. Η καταστροφή αυτή του νεκροταφείου των σκελετών ήταν μια τεράστια απώλεια για την Επιστήμη.
Εν τούτοις, όσα δείγματα κατάφερα να διασώσω, αν και συχνά κατεστραμμένα κατά το 90%, επιβεβαίωσαν πανηγυρικά την άποψή μου. Τελικά, συγκέντρωσα τα απαιτούμενα κεφάλαια από Ίδρυμα της Νέας Υόρκης και από Ελβετούς φίλους μου, ώστε μίσθωσα έξι ανθρακωρύχους, οι οποίοι εργάζονταν υπό την επίβλεψή μου σε βάθος 200 μέτρων.
Ήλπιζα ότι εντός του έτους 1958, οι συστηματικές αυτές ανασκαφές θα έριχναν πλήρες φως στο ζήτημα του ορεοπιθήκου.
Πράγματι, τα χαράματα της 1ης Αυγούστου, δύο νεαροί ανθρακωρύχοι, ο Αζελίν και ο Έντζο Μποκαλίνι, διέκριναν στο ημίφως των φαναριών τους τα πρώτα ίχνη ενός απολιθωμένου σκελετού, σφηνωμένου μέσα στο κάρβουνο”.
Υπό την εποπτεία του Hurzeler, οι εργάτες ξεκίνησαν να πελεκούν προσεκτικά το σκληρό στρώμα του λιγνίτη, έως ότου αποκαλύφθηκε σιγά-σιγά ένας σκελετός, ο οποίος ανήκε σε ανθρωπόμορφο πλάσμα, ύψους ενός μέτρου και τριάντα εκατοστών.
Ο Καθηγητής ήταν πλέον σε θέση να αναγγείλει “το σημαντικότερο ίσως ανθρωπολογικό εύρημα του αιώνα”.
Δήλωσε σχετικά:
“Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο σκελετός τον οποίο ανακαλύψαμε, έχει ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά και ότι συνεπώς, ανήκει στον κλάδο του ανθρωπίνου είδους. Το λιγνιτωρυχείο, όπου εντοπίσαμε τον σκελετό, είναι της Μειοκαίνου Εποχής, δηλαδή έχει ηλικία 10 εκατομμυρίων ετών”.
Ο σκελετός μεταφέρθηκε στην επιφάνεια, εκεί όπου εκατομμύρια χρόνια πριν υπήρχαν πυκνά δάση και έλη. Οι ανθρακωρύχοι τον τύλιξαν με γάζες και άλλα ειδικά υλικά, που είχαν καταφτάσει για τον σκοπό αυτό από το Παρίσι και επομένως, ο σκελετός ήταν πια έτοιμος για το ταξίδι του στη Βασιλεία. Μετά την ενδελεχή εξέτασή του από τους ειδικούς, επρόκειτο να παραδοθεί στο Μουσείο της Φλωρεντίας.
Ο μυστηριώδης “Άνθρωπος του Baccinello”, που ανακαλύφθηκε στην Τοσκάνη της Ιταλίας από τον επίμονο Ελβετό Καθηγητή Johannes Hurzeler, ήρθε να ταράξει τα επιστημονικά ύδατα και έμελλε να αποδείξει ότι “ο άνθρωπος χωρίστηκε από τον πίθηκο πολύ νωρίτερα από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα”.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 19/09/1958…
strangepress.gr
