Περί ελληνο-τουρκικών: «Είναι τα συμφέροντα, ηλίθιε»
Περί ελληνο-τουρκικών: «Είναι τα συμφέροντα, ηλίθιε»
του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι στην εξωτερική πολιτική υπάρχουν μόνο συμφέροντα και οι σημερινοί φίλοι μπορεί να γίνουν αύριο εχθροί και το αντίστροφο.
«Είναι τα συμφέροντα, ηλίθιε;» σε μια παράφραση μιας προεκλογικής ατάκας του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον: «It's economy stupid» («Είναι η οικονομία ηλίθιε»).
Πολύ καλά τα μηνύματα αλληλεγγύης από Ευρωπαίους και Αμερικανούς και οι απειλές για μέτρα αλλά την αλήθεια την είπε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Αποστολάκης ότι σε μια σύγκρουση με την Τουρκία, «θα είμαστε μόνοι μας».
Όσοι δεν το πιστεύουν, μάλλον, δεν θα διδάχθηκαν από την ιστορία αυτού του τόπου με τις χαμένες πατρίδες, από την Μικρασιατική καταστροφή, τις εκδιώξεις, δολοφονίες και το πογκρόμ κατά των Ελλήνων αλλά και τι έγινε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και πως και με τι κριτήρια χωρίστηκε ο κόσμος για να φτάσουμε στο σήμερα με την Παγκοσμιοποίηση και τους υβριδικούς πολέμους.
Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι στην εξωτερική πολιτική υπάρχουν μόνο συμφέροντα και οι σημερινοί φίλοι μπορεί να γίνουν αύριο εχθροί και το αντίστροφο.
Τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο και στα ελληνο-τουρκικά εκτός από περιφερειακά θέματα ασφάλειας και οικονομικά-ενεργειακά συμφέροντα είναι και παγκόσμια με ισχυρούς ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων.
Το θέμα των υδρογονανθράκων, σε Ελλάδα και Κύπρο θα μπορούσε να είναι εργαλείο επίλυσης των διαφορών και μόνιμης ειρήνης στην περιοχή.
Γιατί, απλά, υπάρχει άμεση σύνδεση μεταξύ του ζητήματος των κοιτασμάτων και του Κυπριακού. Εάν δεν επιλυθεί το Κυπριακό, η Τουρκία χρησιμοποιώντας τους Τουρκοκύπριους θα προκαλεί και θα δημιουργεί εντάσεις άλλωστε το ίδιο έκανε και με την εισβολή και συνέχισε με την κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι απαραίτητη η επανέναρξη της διαδικασίας διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού στη βάση των παραμέτρων του ΟΗΕ και του πλαισίου Γκουτέρες, το συντομότερο δυνατό.
Πάμε τώρα στη μεγάλη εικόνα, που δεν είναι άλλη από τα αντίπαλα συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες δημιουργούν τεράστια απειλή και βάζουν σε κίνδυνο πολέμου τους λαούς της περιοχής.
Ο ακήρυχτος πόλεμος είναι για την επικράτηση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία στη Συρία, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
Αλλά και το σχέδιο των ΗΠΑ απεξάρτησης της ΕΕ από τη ρωσική «ενέργεια».
Οι ΗΠΑ έχασαν τον πόλεμο στη Συρία και απειλούνται τα συμφέροντα τους στην ευρύτερη Μέση Ανατολή λόγω της αντίστασης της Ρωσίας και των συμμάχων της, όπως είναι το Ιράν.
Ο Ερντογάν ως επιτήδειος και αρπαχτικό της περιοχής δεν έχασε την ευκαιρία της αστάθειας στην περιοχή και από «καλό παιδί» των ΗΠΑ συμμάχησε με τον «άξονα του κακού»-κατά του Αμερικανούς-για να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα.
Η απάντηση των ΗΠΑ σε αυτό το σκηνικό ήταν να προωθήσει ένα άλλο σενάριο για την Ανατολική Μεσόγειο, με επίκεντρο την Κύπρο.
Είναι οι στρατιωτικές συμφωνίες με το Ισραήλ, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Κύπρο και άλλες χώρες της περιοχής απέναντι στις ρωσικές απειλές. Προσέξτε, είναι το εναλλακτικό σενάριο δεν είναι ακόμα η βασική στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ.
Σε αυτό το σημείο, καλό είναι να κάνουμε μια άσκηση που κάνω συνήθως όταν έχω να διαχειριστώ πολύπαραγοντικά και κρίσιμα θέματα, παγώστε το χρόνο, και αναλογιστείτε τι έγινε το 1974 με την εισβολή και τι στάση κράτησαν οι συγκεκριμένες χώρες.
Η προσεκτική αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ εμφανίζεται από τη στιγμή που ο Ερντογάν, προσέξτε όχι η Τουρκία, παύει να είναι το «καλό παιδί».
Επίσης η Τουρκία έχει σταθερή στρατηγική παραβίασης κάθε νομιμότητας, διεθνούς δικαίου και ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Συνεχώς προβάλλει διεκδικήσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας-Κύπρου και δημιουργίας τετελεσμένων με στόχο τη συν-διαχείριση των κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ, του Αιγαίου αλλά και των ενεργειακών δρόμων. Σε αυτή τη βάση η Άγκυρα , ούτε νευρική είναι, ούτε πιεσμένη- όπως ακούω να λένε- αλλά ακολουθεί επί χρόνια την πολιτική των δικών της συμφερόντων.
Εδώ μπαίνουν βασικά ερωτήματα για τη στάση ΗΠΑ-Ε.Ε:
· Γιατί τόσα χρόνια προκλήσεων κανείς δεν ασχολούνταν με την Τουρκία;
· Τι έκαναν με τις παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο;
· Γιατί ενώ η Τουρκία δεν αναγνώριζε την Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος-μέλος της Ε.Ε, συνέχιζαν τις διαπραγματεύσεις ένταξης της;
· Γιατί η ΕΕ δεν προχωρά επιτέλους στη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού για την προστασία των συνόρων της;
· Γιατί το θέμα του προσφυγικού η ΕΕ το έδωσε» εργολαβία» στον Ερντογάν και δεν ανέλαβε τις ευθύνες της;
· Ποια ήταν τα μέτρα που έλαβε κατά του του Ερντογάν όταν μετά την απόπειρά του πραξικοπήματος παραβίασε κάθε έννοια διακαίου;
Η απάντηση, απλή, «Είναι τα συμφέροντα, ηλίθιε».
Γιατί τώρα;
Τόσα χρόνια δεν ίδρωνε το αυτί κανενός για την επιθετική ρητορική της Τουρκίας απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά ούτε και με τις παραβιάσεις στο Αιγαίο, όλα αυτά μέχρι να διαρραγούν οι σχέσεις Αγκυρας – Ουάσιγκτον.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τις ΗΠΑ ήταν η ανακοίνωση αγοράς από τον Ερντογάν των ρωσικών S-400, που ενεργοποίησε παράλληλα τα αντανακλαστικά του ΝΑΤΟ και της Ουάσιγκτον. Ωστόσο υπάρχουν και άλλα θέματα που καίνε, όπως το Κουρδικό και το Ιράν.
Επομένως, ούτε μας αγάπησαν, ούτε ξαφνικά ανακάλυψαν τα δίκια μας!
Σίγουρα μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση αλλά με σύνεση, συνεννόηση και σοβαρότητα χωρίς βεβαιότητες.
Η Άγκυρα έχει βάλει μπροστά το σχέδιο που στο τέλος μετά τα όσα κάνει στην Κυπριακή ΑΟΖ θα αποτελέσουν το πρόσχημα για εξελίξεις στο Καστελόριζο που είναι κομβικής σημασίας για τις οικονομικές ζώνες των δυο χωρών και τα ενεργειακά.
Πολλά θα κριθούν στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας με τη συνάντηση Ερντογάν - Τραμπ στην Οσάκα στο περιθώριο του G20 στις 28-29 Ιουνίου.
Και θα δούμε αν τα συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου θα γίνουν «Ιφιγένεια» στο παζάρι Τραμπ- Ερντογάν.
Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί και Αμερικανοί εμπλέκονται στην περιοχή και ξανά παγώνω το χρόνο και γράφω επίλογο επιστρέφοντας στον πρόλογο και στη Μικρασιατική καταστροφή. Τότε πρώτα οι Ιταλοί, μετά οι Γάλλοι και στο τέλος οι Βρετανοί με την ουδετερότητα των ΗΠΑ μας εγκατέλειψαν στα χέρια του Κεμάλ…
Τότε οι αντιθέσεις μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων ανέτρεψαν τις αποφάσεις ακόμα και υπογεγραμμένες συνθήκες(Σεβρών) και διάσπασαν την ενότητα στο εσωτερικό του συνασπισμού που είχε δημιουργηθεί. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να υπονομεύει η μία την άλλη ακόμα και με μυστικές διαπραγματεύσεις με τον μέχρι πρότινος εχθρό Κεμάλ Ατατούρκ. Τον λογαριασμό του αίματος, των διωγμών και της εξορίας τον πλήρωσε η μικρή Ελλάδα.
Όλα αυτά μας δείχνουν ότι η συμμετοχή ενός μικρού κράτους στους εκάστοτε ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων εγκυμονεί κινδύνους, που μπορεί να οδηγήσουν σε ανυπολόγιστες και τραγικές συνέπειες.
Μην κάνουμε, λοιπόν, το λάθος να υπολογίζουμε σε πλάτες άλλων, παρά μόνο στις δικές μας δυνάμεις, γιατί: «Είναι τα συμφέροντα, ηλίθιε».
ΠΗΓΗ
