Ξέρετεπού είναι ο Καλαβρός; Μάλλον όχι οι περισσότεροι. Το πολύ-πολύ να έχετεδει την πινακίδα στην εθνική οδό, ανάμεσα στα χωριά Μυρσίνης και ΜέσαΜουλιανών.
Ευτυχώς αυτό το τόσο όμορφο κι εντυπωσιακό μέρος, είναιακόμα άγνωστο κι ‘ανεκμετάλλευτο’ τουριστικά κι έτσι διατηρεί έντονη τηναυθεντικότητά του. Αυτό το κατάλαβαν οι 23 περιπατητές του ΟρειβατικούΣυλλόγου Αγίου Νικολάου, που περπάτησαν για πρώτη φορά στηνπεριοχή, την Κυριακή, στις 10 του Απρίλη 2022.
Πριναρχίσω την αφήγηση, να κάνω μια μικρή αναφορά στη ιδιόμορφη χλωρίδα του τόπουαυτού. Εντάξει είναι άνοιξη και η φύση είναι γεμάτη λογής-λογής λουλουδάκια,όπου κι αν πας. Εδώ όμως υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα είδη σε μεγάλες αποικίες.Σ’ αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι δεν υπάρχει βόσκηση. Φημισμένο είναι τομέρος για τους άρτηκές του (ferula communis).
Αρτηκόδασος,μοναδικό στην Κρήτη, για το πλήθος και του ύψος τους. Δυστυχώς φέτος λόγω τουβαρύ χειμώνα δεν ήταν τόσο πολλοί ανθισμένοι, ενώ αρκετοί είχαν καψαλιστεί απότους πρόσφατους νοτιάδες. Επίσης εδώ υπάρχουν ‘αποικίες’ λουμπουνιών (lupinus varius), προφανώς,γιατί γινόταν καλλιέργεια του λαϊκού αυτού καρπού, δείπνου των φτωχών από τηναρχαιότητα ακόμα, που τώρα το θυμόμαστε μόνο την Σαρακοστή. Εδώ επίσηςείναι ο παράδεισος της πετρομαρούλας (petromarula pinnata), γιγάντιαςκαι τροφαντής σε σχέση με αλλού. Αν κατέβεις πιο χαμηλά, στην ακτή θα βρειςαυτήν την εποχή ροζ λιβάδια από την ποικιλία αγριολούλουδων Matthiola sinuate (πιο μεγάλη και πιο σπάνια) και Matthiola tricuspidata (πιο μικρή και πιο κοινή). Ευχαριστώ πολύ τους φίλους, ΜαρίνοΓκόγκολο και Χριστόφορο Χειλαδάκη, για τις πληροφορίες τους στην ταύτιση τωνφυτών!
Αςγυρίσουμε όμως στην πεζοπορία μας. Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες είναιιδανικές: ηλιόλουστη χαρούμενη μέρα, καθαρή ατμόσφαιρα, πλήρης άπνοια, ωραίαθέα στο απέραντο γαλάζιο και μικρή, συμπαγής, χαρούμενη ομάδα. Η επιτομή τηςΚυριακής, όπως την ξέρουμε από τις παλιές ελληνικές ταινίες:
Ξεκινούμεδίπλα από την εθνική οδό, όπου παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας κι ακολουθούμε τον επαρχιακόδρόμο ως το ύψωμα με τις κεραίες του ΟΤΕ. Από κει συνεχίζουμε σε χωματόδρομο,που μας οδηγεί στη δυτική πλευρά των λόφων, πάνω απ’ τον Κάστελα,απ’ όπου θαυμάζουμε τις ακτές ως το Μόχλος, την Ψείρα και την δυτική πλευρά τουκόλπου του Μιραμπέλλου. Αλλά και τον ‘κρατήρα’ των γυψωρυχείων στο Αλτσί, τορήγμα της Λάστρου, τα βουνά στο δυτικό Ορνό και βέβαια όλα τα βορεινά χωριά τηςΣητείας σκαρφαλωμένα στις πλαγιές τους. Στη συνέχεια κατηφορίζουμε απόκαλλιεργημένα χωράφια με όμορφους ‘μαγατζέδες’ και μερακλήδικακαλλιεργημένους ελαιώνες. Στο ύψωμα ενός απ’ αυτού, γελώ με την έκφραση τωνπερισσοτέρων, όταν αντικρίζουν για πρώτη φορά τον γραφικό οικισμό, που τόση ώρακρυβόταν απ’ το οπτικό μας πεδίο.
Τοχωριό, έρημο τις καθημερινές, με αρκετή κίνηση σήμερα Κυριακή, απλώνεται δεξιάκι αριστερά ενός στενού δρόμου. Πολλά σπιτάκια είναι με γούστο ανακαινισμένακαι σε αρκετά σημεία το χωριό θυμίζει τις Κυκλάδες. Ειδικά η βόρειαπλευρά του μοιάζει με ‘μπαλκόνι’, που κρέμεται στη θάλασσα. Εμείςπαίρνουμε ένα διπλανό δρομάκι, που οδηγεί στο όμορφο εκκλησάκι τουοικισμού, τον Άι-Γιώργη, χωμένο κάτω από τα πεύκα, μια όαση δροσιάς,που, αν και νωρίς ακόμα –ούτε τη μισή διαδρομή δεν έχουμε κάνει-, μας οδηγεί ναανοίξουμε τα ..ταπεράκια. Ρακί κερνάει για μια ακόμα φορά ο Ray και μας ..‘βάζει τα γυαλιά’.
Στάσημόλις 10’ και ξαναπαίρνουμε τον κεντρικό δρομάκο. Καταλήγουμε στην‘οδό του κυρίου Ορέστη’. Η μόνη οδός με όνομα. Ένα στενό δρομάκι, πουοδηγεί στο παλιό μονοπάτι προς την ακτή. Το μονοπάτι είναι μενευδιάκριτο, αλλά έχει κλείσει από τη βλάστηση σε πολλά σημεία. Ας είναι καλά οΣπύρος που καθαρίζει με ένα ψαλίδι τα δύσκολα σημεία. Κατηφορίζουμε σε άλλονπαλιό μαγατζέ με πατητήρι και όμορφη θέα και προχωράμε ακόμα πιο κάτω.
Δυστυχώςλόγω της ζεστής μέρας αποφασίζουμε να παρακάμψουμε το τελευταίο μέρος τηςδιαδρομής, που θα μας οδηγούσε πιο κοντά στην παραλία, για να μην επιβαρυνθούμεμε επιπλέον ανηφόρα στην επιστροφή. Έτσι ‘κόβουμε’ μέσα από καλλιεργημένοχωράφι, βρίσκουμε τον αγροτικό δρόμο, τον οποίο κι ακολουθούμε ανηφορικά. Ταμεγάλα ζιγκ ζαγκ που δημιουργεί, μας βοηθάνε να παίρνουμε ανάσα και‘γλυκαίνουν’ τη μεσημεριάτικη ανηφόρα.
Στιςστάσεις θαυμάζουμε τη θέα στις ανατολικές ακτές, αλλά και τιςΔιονυσάδες, την Κάσο και την Κάρπαθο! Δίπλα μας ακριβώς υπάρχει το φαράγγι τουΡίχτη, ενώ απέναντι υψώνεται εντυπωσιακός σαν ογκόλιθος ο βράχος τουΛιόπετρου, με το μεσαιωνικό του κάστρο και την παραλία του Άι-Γιάννη με τοομώνυμο εκκλησάκι στη βάση του. Σπάνια αυτά τα μέρη έχουν μπονάτσα. Σήμεραόμως η θάλασσα είναι λάδι κι ο ζεστός καιρός, μας προδιαθέτει για μια βουτιά,έτσι σκονισμένοι και ζεσταμένοι που είμαστε.
Αντ’αυτού σταματούμε όλοι για μια μπίρα στο γνωστό ‘στέκι’ του Συλλόγου τοντελευταίο καιρό: το καφενεδάκι στη Λάστρο. Εκεί η Δήμητρα, που άφησε για τοχατίρι μας τη μεσημεριανή της σιέστα, μας σερβίρει παγωμένες μπίρες καιμεζεδάκια. Τα αστεία και τα πειράγματα πέφτουν σύννεφο -ελπίζουμε να μηνξεσηκώσαμε το χωριό των λιγοστών ηλικιωμένων κατοίκων. Ευχαριστούμεπολύ την Τζίνα Σουρέα, για το γενναιόδωρο κέρασμά της και την ευχάριστη παρέατης. Χαρακτηριστικό της εύθυμης ατμόσφαιρας ήταν και το κούρεμα, πουέριξε η Δήμητρα στη μικρή της παρέας, το ‘Δωράκι’ μας, στο αυλιδάκι με τακαφάσια από τις μπύρες!
Ναι,ήταν μια ακόμα όμορφη πεζοπορία με πολύ ωραίες εικόνες, ίσως να μας άφησε λίγοπαραπάνω ‘βαρύ’ κεφάλι και γελάκια αυτή τη φορά. Να’ ταν ο ήλιος, να ‘ταν τονοτιαδάκι, να ‘ταν το παρεάκι, να ‘ταν οι μπυρίτσες; Πλάκα-πλάκα περπατήσαμε 12,5χιλιόμετρα με 500 μέτρα περίπου υψομετρική διαφορά σε 4,5 ώρες,μέσα στο λιοπύρι!
Περισσότερεςπληροφορίες για την πεζοπορία και την περιοχή, φωτογραφίες, βίντεο, χάρτεςδιαδρομής στο blog του συλλόγου (orsian.blogspot.com).