Πολύ φοβάμαι ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουμε από τη νιρβάνα μας και θα συνειδητοποιήσουμε ότι η εθνική άμυνα αποτελεί παρόμοια φούσκα με εκείνη της Πυροσβεστικής που έσκασε με πάταγο στο Μάτι και που τώρα αναδίδει μέσω των ηχογραφημένων αποκαλύψεων αηδιαστική οσμή δημοσιοϋπαλληλίας του χειρίστου είδους.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά κοροϊδεύουν τον λαό με διάφορους μύθους, όπως ότι «μπορεί να κοιμάται ήσυχος διότι οι ένοπλες δυνάμεις είναι σε θέση να αποκρούσουν κάθε επιβουλέα» ή ότι «έχουν γνώση οι φύλακες» και άλλες τέτοιες βαρύγδουπες κοινοτυπίες. Και στο μεταξύ η καθημερινή πράξη αποδεικνύει το εντελώς αντίθετο, δηλαδή μία ξεχαρβαλωμένη εθνική άμυνα, άτολμη, άβουλη και φοβική που ξέρει μόνο να πετάει ηχηρές κορώνες στις παρελάσεις και από ουσία είναι ένα μεγάλο (και δαπανηρό) μηδενικό.
Επί δεκαετίες ανεχθήκαμε τις υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών πάνω από τα νησιά μας και τώρα ανεχόμαστε και τις πτήσεις μη επανδρωμένων drones χωρίς να διανοούμαστε καν να τα καταρρίψουμε, κάτι που θα έκανε στη θέση μας οποιοδήποτε σοβαρό κράτος που σέβεται τον εαυτό του. Απουσιάζει εντελώς η πολιτική βούληση για χρήση στρατιωτικής ισχύος ως εργαλείου εξωτερικής πολιτικής, και οι στρατιωτικοί που το έχουν εμπεδώσει καλά αυτό εκστομίζουν κούφιες απειλές προς τους Τούρκους εκ του ασφαλούς («πρώτα θα τους κάψουμε και μετά θα ρωτήσουμε» ή «αν ανεβούν σε βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε») ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να κάνουν ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά διότι: 1) δεν θα τους το επιτρέψει η πολιτική ηγεσία, και 2) δεν ξέρουν να σχεδιάζουν και να διεξάγουν επιχειρήσεις διότι είναι εντελώς άκαπνοι και απειροπόλεμοι. Στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις η διακλαδικότητα υπάρχει μόνο στα χαρτιά, ενώ τα μυαλά των στρατιωτικών έχουν μείνει κολλημένα στην καλύτερη περίπτωση στο 1974 και στη χειρότερη στο 1940. Δεν μαθαίνουμε τίποτα από τη σύγχρονη πολεμική εμπειρία γύρω μας, δεν αλλάζουμε τον τρόπο σκέψης και οργάνωσής μας, και δεν ετοιμαζόμαστε για τον επόμενο πόλεμο αλλά για τον προηγούμενο - όλα αυτά, λυπάμαι που το λέω, αποτελούν συνταγή αποτυχίας σε μία πραγματική σύρραξη.
Οι αμυντικές δαπάνες είναι ένα εύκολα μετρήσιμο μέγεθος το οποίο αρέσκονται να χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι και άλλοι μη ειδικοί προκειμένου να σταθμίσουν την ισχύ των ενόπλων δυνάμεων μιας χώρας, όπως κάνουν και με άλλα μετρήσιμα μεγέθη (π.χ. αριθμοί στρατιωτών, ποσότητες όπλων κ.λπ). Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν άλλοι παράγοντες που έχουν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα ως συντελεστές ισχύος από τις αμυντικές δαπάνες και που δεν στοιχίζουν σχεδόν τίποτα συγκρινόμενοι με τα πανάκριβα οπλικά συστήματα - για παράδειγμα, η εκπαίδευση του προσωπικού, το επιχειρησιακό δόγμα, η υγιής στρατιωτική νοοτροπία, ο ρεαλισμός των ασκήσεων, η διαρκής επιδίωξη της καινοτομίας για τον αιφνιδιασμό του αντιπάλου, η ετοιμότητα και αποφασιστικότητα του λαού να υποβληθεί σε θυσίες για την πατρίδα, η ικανότητα της πολιτικής ηγεσίας στον χειρισμό κρίσεων και η πολιτική βούληση.
freepen.gr
